Tilidine wordt gebruikt in de vorm van hydrochloride of fosfaatzout. In Duitsland is tilidine verkrijgbaar in een vaste combinatie met naloxon voor orale toediening (Valoron N en generieke geneesmiddelen); het mengsel van naloxon zou de kans op misbruik van het opioïde analgeticum verlagen. Dit is zo dat als mensen de medicatie oraal innemen (en dat is de manier waarop ze bedoeld zijn) de opioïde blokker, naloxon, minimale effecten op hen heeft, maar als ze het injecteren, wordt naloxon biologisch beschikbaar en werkt het de effecten tegen van de tilidine die ontwenning veroorzaakt. effecten.[2][5] In Zwitserland is ook het originele merk Valoron verkrijgbaar met alleen tilidine en geen naloxon. Tilidine 100/8mg

Naast het gebruik als pijnstiller, wordt tilidine in Duitsland ook vaak gebruikt voor de behandeling van het rustelozebenensyndroom.[6] De omgekeerde ester[7] is ook bekend en is ook een prodrug.

Tilidine is in de meeste landen een gereguleerde stof, opgenomen in de Duitse BtMG, Oostenrijkse SMG en in de VS onder de Controlled Substances Act 1970 als ACSCN 9750 als verdovend middel onder Schedule I, met een jaarlijks totaal productiequotum van 10 gram in 2014. Het wordt gebruikt als het hydrochloride (vrije base-omzettingsverhouding 0,882) en HCl-hemihydraat (0,858). Tilidine 100/8mg

Bijwerkingen
De meest voorkomende bijwerkingen zijn voorbijgaande misselijkheid en braken, duizeligheid, slaperigheid, vermoeidheid, hoofdpijn en nervositeit; minder vaak misselijkheid en braken (na herhaalde dosering), hallucinaties, verwardheid, euforie, tremor, hyperreflexie, clonus en toegenomen zweten.[2] Soms slaperigheid; zelden diarree en buikpijn.[2]

Fysicochemie
Het komt meestal in zijn hydrochloride-hemihydraatzoutvorm; in deze vorm is het zeer oplosbaar in water, ethanol en dichloormethaan en verschijnt het als een wit/bijna wit kristallijn poeder.[3] De opslag wordt beperkt door de gevoeligheid voor afbraak door licht en zuurstof, waardoor opslag in respectievelijk amberkleurige flessen en bij temperaturen onder de 30 graden Celsius noodzakelijk is.[2][3]

Farmacologie
Beschouwd als een opioïde met een lage tot gemiddelde potentie, heeft tilidine een orale potentie van ongeveer 0,2, dat wil zeggen een dosis van 100 mg p.o. is equianalgetisch voor ongeveer 20 mg morfinesulfaat oraal. Het wordt oraal (via de mond), rectaal (door een zetpil) of door injectie (SC, IM of langzaam IV) toegediend.[9]

Tilidine zelf is slechts een zwak opioïde, maar wordt snel gemetaboliseerd in de lever en darmen tot zijn actieve metaboliet nortilidine en vervolgens tot bisnortilidine.[10][11] Het is de (1S,2R)-isomeer (dextilidine)[12] die verantwoordelijk is voor zijn analgetische werking.[13] Nortilidine bindt zich aan opiaatreceptoren in het centrale en perifere zenuwstelsel en onderdrukt pijnperceptie en -overdracht.

Om het misbruikpotentieel tegen te gaan, wordt tilidine gebruikt in combinatie met de opioïde receptorantagonist naloxon. Naloxon heft de centrale depressieve en perifere effecten van tilidine op. De mengverhouding met naloxon is zo gekozen dat de analgetische werking van tilidine niet wordt aangetast.

Farmacokinetiek
Tilidine wordt snel geabsorbeerd na orale toediening en is onderhevig aan een uitgesproken first-pass effect.

De omzetting van tilidine in de actievere metaboliet nortilidine vindt plaats met de deelname van CYP3A4 en CYP2C19. De remming van deze enzymen kan dus de werkzaamheid en het verdraagbaarheidsprofiel van tilidine veranderen. Het pijnstillende effect treedt op na 10-15 minuten. Na orale toediening van 100 mg tilidine plus 8 mg naloxon wordt het maximale effect bereikt in ongeveer 25-50 minuten. De werkingsduur wordt gegeven als 4-6 uur.

De eliminatiehalfwaardetijd van nortilidine is 3-5 uur. Tilidine wordt voor 90% gemetaboliseerd en via de nieren geëlimineerd. De rest verschijnt in de ontlasting. Tilidine 100/8mg.

Afhankelijk van de mate van de stoornis is de maximale concentratie van nortilidine in het plasma bij onvoldoende leverfunctie lager dan bij gezonde personen en is de halfwaardetijd verlengd. Bij ernstige leverinsufficiëntie is de therapie twijfelachtig. In deze gevallen is het mogelijk dat de vorming van actief nortilidine zo laag is dat het analgetische effect onvoldoende is. Bovendien kan de inactivatie ervan bij de combinatiepreparaten met naloxon alleen onvoldoende zijn. De daaruit voortvloeiende antagonisering van het nortilidine-effect kan leiden tot een verder verlies van activiteit.